Cursliever cursiefje.
Bouw een mens.
Dat is zo ongeveer de opdracht die we krijgen. Gelijk beginnen m’n problemen, want, was dat een jaar of veertig, vijftig geleden vrij simpel, de hele wereld was tenslotte nog “zwart-wit”, heden ten dage ligt dat natuurlijk 'iets' anders. Het begint met de keuze van de sekse. Je mag niets meer bij de naam noemen, dus piemeltje, fluitje, poot of pot, helemaal niks, nog helemaal origineel of enigszins technisch aangepast, of van alles wat? Een keuze maken in deze is levensgevaarlijk. Dan kleur. Hetzelfde probleem, blank, bruin, zwart, gevoelige woorden in de tegenwoordige tijd. Iemand continu een “uit het noorden van Afrika afkomstige persoon met een licht door de zon aangepaste huidskleur" te noemen is ook zo bewerkelijk. Dus… zeg t maar. Dan hebben we de karaktereigenschappen. Een op geldbeluste persoon is natuurlijk uit den boze, want, niet sociaal, een seksverslaafde die de handjes niet thuis kan houden, gelijk de “ik-ook movement” op je schrijversdak! Om het dan maar nog niet te hebben over echt enge personen, clowns bijvoorbeeld. Meestal leuk, maar tegenwoordig onacceptabel vanwege “Pennywise”, Stephen King ’s kleine mensjes verslindende kindervriend. Zo kan ik nog wel uren doorgaan. Wat je ook zegt, schrijft of tekent, er is altijd wel een gristelijk, moslim, forum, sociaal of anderszins beledigbaar teentje waar je op gaat staan. Dus, om weer terug te gaan naar het bouwen van: Doe maar een lekker fout figuur, die allerlei lelijke of lieve dingen doet, een zwarte twintigjarige lesbische moslima met COPD bijvoorbeeld, die geen hoofddoek wil dragen, en een leuk ongevaccineerd urker grietje, die eigenlijk vindt dat ze een jongen had moeten zijn, en dat alle buitenlanders het land uit moeten. Die verliefd worden op elkaar natuurlijk. Niet zo moeilijk doen. Gebeurt er tenminste wat.
Sch(r)ij(f)(t) aan de wereld!
In de volle overtuiging dat er aan mij een schrijftalent verloren dreigt te gaan besloot ik deel te nemen aan een schrijfcursus. Het leek me dat dit voor mij een ‘appeltje eitje’ zou zijn. Met ‘twee vingers in de neus’ te doorlopen, ‘cum laude’ te slagen en een groot oeuvre te gaan produceren, daarmede stinkend rijk te worden en vervolgens het leven te leiden van een beroemd en gevierd schrijver. Gelukkig zijn de meeste dromen bedrog, zeker de mijne. Een en ander kwam met name aan het licht bij de opdracht om een personage te bouwen, waarbij ik mezelf verloor in allerlei beslissingen die ik normaal gesproken door mijn pen of mijn toetsenbord laat nemen. Natuurtalentje, dacht ik altijd. Echter, een ware marteling viel mij ten deel, omdat ik nu echt na moest gaan denken, na-den-ken over dat wat ik papier zet. Vooral dat: wie wat hoelang hoekort oud jong wit zwart jongen meisje, en dat ook nog als het even kan inclusief en divers. Ga er maar aan staan! Fijn om weer even met beide handen op het papier teruggezet te worden, op je bek te gaan, dat lesje nederigheid te slikken en tot de ontdekking te komen dat een cursus volgen nog zo’n slecht idee niet is.. voor een amateur.
Hoe goed je ook denkt te zijn.